Dag 5 (dag 3) avontuur over de Salar de Uyuni

Geeeeuuuwwwww!!
04:30, wakker worden!!
Vandaag vroeg uit de veren.
We gaan de zonsopgang bekijken in de bergen, en dat bij zogenoemde geisers. Deze liggen op 4800 tot 5000 meter hoogte. Ze heten de Sol de Manana. Een geometrisch gebied.
Het is een vulcanisch gebied, wat nog actief is.
De geisers, lijken een soort stoom (zwavel)dat uit de grond word gespoten. Het is in de vroege ochtend schijnbaar het sterkste, gedurende de dag neemt het af.
Prachtige omgeving, het lijkt net mars.

We hadden geen tijd om nog te ontbijten voor vertrek, dat zouden we later doen. Onze volgende stop was dan ook het huisje waar we gingen ontbijten.
Het ontbijt hielden we bij een thermen, een natuurlijk warmwater bad. Je kon er een duik in nemen, Patrick was nog niet voldoende fit en ging zich er nog niet aan wagen, ik was ook niet zo'n held, het -8 buiten.
Ik besloot er alleen met mijn voeten in te gaan. Die voelde ik die kou niet helemaal meer, dus het was een goed moment om deze op te warmen.
Het zat alleen niet helemaal mee.
Zo lomp als ik was ging ik op een steen staan die wat glad door algen was geworden en schoof ik zo met broek en al het wat er in.
Ik stond er dus al in tot boven mijn knieën. Gelukkig had ik een broek aan die snel droogde en na een uurtje ongeveer was hij al weer droog. Het zonnetje die ondertussen alweer hoog aan de hemel stond deed uitstekend zijn werk.

We reden door naar andere prachtige vulkaan landschappen, andere prachtige meren, die door de mineralen met wind een kleur af gaven. Zo hebben we een meer gezien die rood kleurde.
Een gek gezicht, ook een meer dat groen moeste kleuren zijn we langs gegaan, maar er stond geen wind.
Dus geen groenige kleur. Echter, het water was spiegelglad en daardoor hebben we een foto kunnen maken waar de berg e prachtig in weerspiegelde.

Ook reden door de Woestijn waar Dali (Desierto de Dali) zijn schilderingen maakte en de plek waar hij zijn inspiratie vandaan haalde.
Ik heb een foto gemaakt waar je van zou kunnen denken dat het een schilderkunst van zijn hand zou kunnen zijn.

De prachtige woestijnachtige schilderingen lieten we achter ons en reden langzaam terug richting Uyuni.
We maakte een stop bij de grens met Chilli waar pat en ik zo stond waren om stiekem illigaal grens over te steken en een foto te maken bij het bord.
Zo zijn we toch ook nog even in Chilli geweest.

De woestijn ruilde zich voor prachtige groene weidse gezichten met grazende lama's met gigantische uit het niets opgetrokken steen / rotspartijen.
Als je daar rond loopt of rijdt dan ga je jezelf echt afvragen hoe dit onstaan is.

Langzaam gingen we richting Uyuni terug en kwamen we door kleine dorpjes heen, het ene dorpje wat beter ontwikkeld dan het andere. Alle mensen zijn super vriendelijk, geen mensen die aan je zitten of bedelen, het is een heel fijn land!

Aangekomen in Uyuni zijn we de bus gaan regelen voor de nacht terug. We wilde deze keer met de bus terug omdat deze reistijd scheelde en we bijna niet hoefde te wachten.

We kochten een kaartje, deze keer de luxe bus met alleen naar toeristen. Opzich wel lekker, een goede bus met toilet en stoelen die helemaal plat konden. Konden dus ook echt slapen. 500 kilometer voor de boeg voor een prijs van € 35,- p.p.
De heenreis met de trein en de bus kosten ons slechts €14,20, best wel een verschil dus.

Kent er iemand de film Argo?
Hahaha, nou... Daar aan we!

Om 20:00 uur zou de bus gaan vertrekken naar La Paz.
Echter.., om kwart voor 8 nog geen bus te bekennen,
Het bleef überhaupt stil met bussen in de straat.
En toen kwam de mededeling.. De mijnwerkers uit het gebied hadden de toegangswegen geblokkeerd, er kwam geen bus of taxi de stad meer in of uit.
Ze hadden een smokkelroute bedacht om ons toch de stad uit te krijgen,
Er stonden 10 taxi's voor de deur en die zouden ons naar de rand van de stand brengen, daar konden we dan met onze rugzakken op ons rug een veld oversteken in het pikke donker met prikkeldraad om vervolgens ontzettend snel de bus in te springen die gereed stond voor vertrek.
Ik kan je melden het was een heel avontuur.
In de verte kon je inderdaad zien dat de mijnwerkers afval en autobranden op straat hadden gelegd en in brand hadden gestoken als teken van protest.
Overigens zijn ze niet agressief of iets dergelijks, ze geven alleen uiting aan de wens meer loon en betere omstandigheden.

We zaten in de bus uiteindelijk en die vertrok voor een lange hobbelige reis door de nacht. Een reis van 8,5 uur buszitten hadden we voor de boeg. Opweg naar La Paz....

Sleep well!