From San Francisco to Lake Tahoe!

Hier zijn we weer!
We gaan het weer proberen. Deze keer moet ik het volhouden om het tot de laatste dag te doen!
Ik zeg, "Hou je mailbox maar in de gaten!".

Ik start vanaf het vertrek vanuit San Francisco!
Nadat we rustig wakker geworden zijn op zaterdagochtend en ons ontbijtje opgehaald te hebben, stappen we onder de douche!
Patrick gaat de auto ophalen een block van het hotel af, en ik ga de kamer herorganiseren. Nou ja , de kamer... ik bedoel de koffers ;-)

Nadat we de auto hebben weten vol te laden, stappen we nog even de stad in voor natuurlijk een Starbucks mug! Zonder mok ga ik natuurlijk niet weg.
Pat is nog in voor de Cheesecake Factory, dus heel fout scoren we daar nog even 2 stukjes taart. Die nuttigen we bij Macy's en de starbucks in het gebouw. De Starbucks waar we de mok kochten hadden we overgeslagen omdat we naar de andere kant moesten lopen voor de cheescake factory. Dit zit namelijk in hetzelfde gebouw (Macy's). Voor wie Macy's niet kent. Het is een soort super V&D of Bijenkorf met alle grote merken vertegenwoordigd.. Eenmaal door de winkel heen gewandeld. komen we ook daar nog een starbucks tegen. Hadden we eerder moeten weten, dan hadden we niet om hoeven lopen.
Ach we combineren het noodzakelijke met het gemak en halen toch maar een Starbucksje en eten daarbij onze Cheesecakes op! YumYum! Helemaal lekker.. Toen zat voor ons San Francisco erop, het was tijd om dan echt nu naar Tahoe af te reizen.

We vertrekken tegen de klok van 13:30, voor de reis van 3 uur naar Tahoe.
We hebben de route uitgestippeld en is niet zo spannend... dachten we.
We hadden nog iemand gesproken een dag eerder in San Francisco en die zei het volgende tegen ons.

"Als het regent in San Francisco, dan sneeuwt het in Tahoe!".
Zaterdagochtend liepen we in zeiknatte kleren terug naar de auto...
Zeiknat ...de woorden van die man schieten nog even door mijn hoofd heen...
Nee.... zal toch niet? Geen sneeuw, tuurlijk niet.. ik ga er trainen! We kunnen geen sneeuw gebruiken en ik had gelezen dat er sinds 4 maart geen sneeuw gevallen was. Dus nu ook vast niet!

We beginnen onze reis richting de bergen, en het giet, de engeltjes pissen zich helemaal het apelazerus, want de hemel komt naar beneden. Patrick doet het fantastische en stuurt de auto met gemakt door de plassen richting Tahoe.
Echter,... De klok gaat richting 4-en als we verder de bergpas op klimmen en dan zien we in de verte file ontstaan, korte file, misschien 500m, en er staat een zwaailicht wagen op de weg.
"ROAD IS CLOSED! Everybody needs to turn on the otherside en go back".
Prut! En nu?

We draaien de andere kant op en rijden naar de eerste afslag die we tegen komen. Daar stoppen we bij een tankstation en vragen aan de dame achter de kassa of ze toevallig meer weet.
Ze hoorde inderdaad dat er weg net dicht gezet is, doordat het boven op de berg echt ontzettend hard sneeuwde en er meerdere grote ongelukken waren gebeurd. Ze moeten de weg vrij maken en als je al door mag rijden, dan moet je sneeuwkettingen om, we verkopen ze hoor, vanaf 88 dollar.. Euhhh sneeuwkettingen? In een huurauto? euhhh.. We kijken in de auto. Natuurlijk geen sneeuwkettingen bij deze auto, duhh! We kijken elkaar aan. Wat gaan we doen? We moeten een plan de campagne maken. We gaan in ieder geval eerst eten, als we inderdaad moeten wachten tot de weg weer open gaat, dan in ieder geval met een volle buik.

We gaan naar de Mac, daar hebben we ook Wifi en kunnen kijken wat er verder nog gezegd wordt over de conditie van de weg.
Omrijden via een andere weg, heeft vermoedelijk geen nut, als je daar al door kan, dan wil iedereen dat, dus dat lijk ons geen succes. Daarbij komt ook dat als het hier op de berg heel erg sneeuwt, het aan de andere kant ook het geval is. We moeten immers toch die berg over.

Ik kijk naar de banden van de auto, er liggen All Weathers onder, wat inhoud dat er meer grip op deze banden zit dan zomerbanden, maar minder dan winterbanden. Ik durf de gok te wagen. In het verleden wel vaker in wintersportgebieden gereden en het is me altijd gelukt zonder kettingen, dus dat moet nu ook gewoon gaan lukken.
We hebben een flinke auto, dus gewicht en dat scheelt ook. We rijden deze vakantie een Chevrolet Captiva. 2WD, dat dan weer wel maar toch.

We hebben ons buikje beetje vol gestopt en nog extra drinken in de drinkbekers gestopt.. (All you can drink in de states he ;-) Bijvullen zoveel je wilt :D)
Dus voorbereid gingen we weer richting de wegafsluiting. Ondertussen was de file ruim 10km geworden en sloten we aan. Langs de kant van de weg heel veel mensen die sneeuwkettingen omgooide... Maar wij? Wij niet :D

We sloten aan en kropen meter voor meter vooruit. Op het zelfde punt uiteindelijk aangekomen als we eerder waren, mocht er niemand door, ook niet met sneeuwkettingen en was het nog steeds wachten. De weg was echt dicht! Ze waren bezig de weg weer vrij te maken, en daar moest op gewacht worden. Het kon wel een paar uur duren. We parkeerde de auto langs de kant van de weg. Wat andere ook allemaal deden. In NL moet je dat echt niet doen, maar hier kan dat blijkbaar. We zijn gaan wachten. We deden alles uit in de auto en stelde de stoel in op slaapstand. Ik vond het wel zo'n fijn idee om de auto op slot te doen.
Het was zo grappig! Zodra Patrick op het knopje van op slot drukte, ging de auto achterons in Loei stand! Het alarm ging heftig schreeuwen! De mensen vlogen vervolgens recht op om die auto weer stil te krijgen :-)
Dit deden we een keer of 3 hahahahah. Een lol dat we hadden!

Toen was het echt sleepie time.. We hadden al een 7 urige reis er op zitten. En omdat Patrick deze keer alleen de auto huurde, want die neemt hem ook weer mee terug naar SF a.s. donderdag, kon hij alleen rijden.
Hij was behoorlijk moe en zat met kleine oogjes achter het stuur. Even slapen was dus niet verkeerd. We sliepen wonder boven wonder allebei zeer snel in slaap en werden 3 uur later wakker gemaakt door de wegman! De weg was vrijgegeven en we konden gaan rijden. Alleen 4x4's met winterbanden en auto's met sneeuwkettingen mochten doorrijden.
Oeps... nu werd het spannend. Zouden we wel mogen rijden nu?

We kwamen bij de controle post.. Of we 4x4 hadden? Nee, ... Sneeuwkettingen volgende erop? Nee, ...
Ik riep"Snowtires!" .. owww ok, "You can go on! Be safe! It's pretty rough out there!".
Ok....

Nou vooruit, we vervolgende onze weg, en ondertussen was er hard aan de weg gewerkt. Weliswaar nog steeds erg slippery en wit, maar het ging zo als het ging. We konden niet harder dan 60 km per uur rijden, en zo nu en dan ging het ABS lampje branden. Dat zegt wel wat..
Als een dergelijke auto bij rechtdoor rijden, ook al gaat slippen is het echt glad... spekglad.

Hoe eigenwijs ik dan weer ben, niet zelf mogen rijden, voorzag ik Patrick van de nodige instructies. Patrick had niet veel ervaring met dit soort wegdek, en wilde voorkomen dat hij perongeluk net het verkeerde zou doen dan wat je moet doen op dit moment.
Patrick deed het echt super! Echt mijn complimenten! Ik heb met samen geknepen billen gezeten, maar hij was echt super lief, en rustig.

Om 00:15 kwamen dan uiteindelijk aan bij het Hostel. Nu was de vraag of we uberhaupt nog in onze kamer konden komen. Inchecken was van 16:00 - 19:00 uur, dus er was niemand. Gelukkig hadden we een mail gestuurd bij de MAC vandaan dat we onderweg waren en vast stonden en dat we later waren.

Ze had alles keurig voorbereid. De deur los gelaten van de gezamelijke ruimte en daar vonden we een envelop met onze naam erop! Sleutel van de kamer en de WIFI code! Top! Meer hadden we niet nodig.

Het was een lange intensieve toch geweest, dus we gingen naar bedje toe. Sneeuw.. in Tahoe.. dat was niet de bedoeling... Nu ... Slapen! Morgen zien we wel weer!