Buiten spelen!

Vandaag was dan toch een soort van een beetje de dag.
Vandaag echt de fiets op! We ging de deur uit voor een 2:30 uur durende rit. Omdat het mooi uitkwam qua tijd, besloot ik de ronde van de wedstrijd te rijden. Nou ja, het grootste deel, er zit een kleine lus binnendoor, die heb ik niet gepakt. Ik ben rechtdoor gereden. Die lus moet ik nog ontdekken, want die schijnt ook heel pittig te zijn.

Vandaag weer veel lessen geleerd. Triathlon is leren, en leren doe je door te trainen.
Blackie was ready for a ride! We gingen om een paar minuten na 10 uur de deur uit. Deze morgen was goed gevuld geweest. Ik was al vroeg wakker en had ff me Patje gegoogle hangout, de moderne variant van Skype ;-).
Vervolgens ben ik aan het ontbijt gegaan. 3 witte getoaste boterhammen, een bakje yoghurt en een kop koffie moesten de basis zijn voor vandaag. Dat leek me voor 2:30 uur fietsen en 1:30 lopen wel voldoende.
Ik vulde 2 bidons met Powerbar sportdrank en nam 2 repen mee.
Fiber One, allemaal vol rijke vezels.. 140 Kcal, dus daar zit wel wat in zou je zeggen. We stapten de deur uit en reden richting Tahoe City, vandaar uit reden we omhoog richting Truckee om vervolgens weer naar beneden terug te rijden, Kings Beach. Een mooi rondje.
Het rondje verliep vlot, ik voelde me fit, ondanks de rustdag van gisteren.
De dag na een rustdag is altijd een mindere dag. Een mooi voorbeeld hiervan is de Tour de France, waar je dit ook altijd terug ziet.

Het hele stuk tot aan Truckee kon ik een mooi tempo rijden binnen de opgegeven hartslagzone van Coach M. Er zat in het begin 1 flinke klim in die mijn hartslag even flink deed stijgen. Dit was de combinatie met de warmte van het zonnetje en geen wind. Ik had me stevig aangekleed omdat het hier in de ochtenden nog behoorlijk fris is. Je zit toch op 2000m hoogte, en dat is wel net ff wat anders. Echt een andere kou.
Al met al liep de temperatuur met het zonnetje en geen wind toch aardig op. Maar er waren ook stukken met tegenwind, dus dan was het jasje wat ik aanhad toch wel een must.

Na die klim die best wel een beetje pittig was, kon ik verder goed doortrappen. Het ging naar mijn zin. Blackie deed goed haar best, en de beurt die ze nog even hier gehad had, worp zijn vruchten af. Ze schakelde als een zonnetje. Heel fijn!
Ik genoot van de rit, keek gretig om me heen, genoot van het kabbelende riviertje aan mijn rechterhand en alles bij elkaar. Hield de verschillende instructies van Tjardo, Merijn en Schaap in gedachten. Merijn zei "hakken naar beneden tijdens het fietsen, dan heb je meer effentie van je kracht op de pedalen en met gemiddelde druk op de pedalen klimmen". Tjardo had me getipt om in een mooi gelijk cadans te klimmen en Schaap had getipt om mijn bovenlijf tijdens het fietsen zo stil mogelijk te houden. Dat allemaal in mijn hoofd houdende ben ik aan het fietsen ... en ondertussen genieten!! Mijn dag kon niet meer stuk!

Ik was echter zo heerlijk aan het trappen dat ik de tijd vergat, voordat ik het wist was ik bij Truckee en had ik nog geen druppel gedronken. Ik was dan toch al zo'n uur en 20 minuten aan het trappen. Dat was natuurlijk niet handig. Mijn reserves heb ik voor ongeveer een uur, en dan moet ik toch echt wat gaan aanvullen. Door mijn enthousiasme ging er eigenlijk nog steeds niet heel veel in. Ik draaide rechts af terug richting Kings Beach.
Ik had de route eerder die week met Patrick voor gereden dus wist wat er komen ging. Ik daalde eerst een stuk af, om vervolgens die ellendige lang klim in te gaan. Een klim waar geen einde aan leek te komen. Ik trapte wat ik kon, maar het was zwaar.. Mijn hartslag liep iets te hard op dan zou mogen, maar met deze klim kon dat ook niet anders. Ik kon niet langzamer trappen, had het gevoel dat ik dan omviel. De warmte zetten door en ik had nog steeds niet super veel gedronken. Ik stopte, deed mijn jas om mijn middel en ging weer verder.. Het gevoel dat je je warmte niet kwijt kan, en je heel hard moet werken is geen fijne combinatie. Dus uit dat ding. en verder... klimmen , klimmen...
Je maakt ineens een flinke sprong van ruim 500 hoogte meters. En dat is pittig, die over een afstand van ongeveer 10 kilometer.. klimmen, klimmen en nog is klimmen.. en toen.. toen dacht de hamer te kopen.. maar ik was sterker. Ik stopte, at snel een reep weg en gooide er wat drinken in en gaf mezelf even een paar minuten om dit voedsel te laten werken. En toen kon ik weer verder. Ik baalde, de top was bijna inzicht en had toch even moeten stoppen om te eten. eten en klimmen was niet te combineren geweest, dus stoppen was echt een must. Was ik doorgegaan was ik waarschijnlijk omgevallen. Dit was voor mij de belangrijkste les weer van vandaag. ETEN! Het blijft een issue, hoeveel er in, hoe eten en fietsen te gelijk. Ik hou er niet van, vind het niets en niet leuk. Ik wil trappen hard, er voor gaan en dan is eten niet handig. In de wedstrijd heb ik mijn gels die ik dan in een paar seconden weg werk, maar hier doe ik het op gewoon voedsel. Misschien de volgende keer wat gelletjes meenemen. Eigenwijs dat ik ben. Maar goed, dat is dus leren. Al met al heb ik het gered en kon ik daarna vol vertrouwen de afdaling inzetten. Mijn kilometer gaf bijna 60 op de teller, 59,8 om precies te zijn. Maar dit alleen maar omdat ik toch wat bij remde tijdens de afdeling. Vind het nog iets te spannend om met verkeer en de eerste keer deze afdeling nog harder te gaan.
Voor ik het wist was ik beneden. 2:32 min er over gedaan. Niet ontevreden, maar is nog veel te verbeteren.

Na de bike, heb ik een wissel gedaan, ruim een halve bidon nog naar binnen gewerkt, in de eerste bidon zat nog ruim een helft. Over te weinig gedronken gesproken te hebben? En ben gaan rennen. Het ging gestaag, had een behoorlijk stabiele hartslag en liep prima. omdat hier niets, maar dan ook eigenlijk niets echt lang vlak is, besloot ik om een stuk te lopen dat ik vanmorgen ook had gefietst. Dat eerste stuk langs het meer was nog behoorlijk vlak. 45 minuten heen en 45 minuten terug. Ook daar tijdens het lopen merkte ik dat ik leeg begon te raken. Niet qua benen of lijf, maar qua energie. Te weinig voeding, te weinig power. Ik heb het prima gered, maar was blij dat ik klaar was. Kon ik even bijtanken. Dat heb ik dan ook gedaan. Ik heb de restanten van de bidon opgedronken bij terugkomst en heb mijn proteineshake gemaakt. 400ml melk met proteine, smaakje chocolade. Is net chocalademelk, maar helpt om goed te herstellen. Toen was het tijd voor een douche. Heerlijk, een goede warme douche! Vervolgens maar even lang uit op bed gaan liggen , compressiesokken aan ter herstel en ff bijtanken .

Daarna eten.. Ow jaa.. eten.. pff dat is als je alleen bent al helemaal niets.
Ik had nog soep over van gisteren en had macaroni in de diepvries die ik eerder deze week klaar gemaakt heb. Heb zo een paar bakjes in de diepvries, wel zo handig. Hoef ik niet uitgebreid te koken!
Daarna nog even een hele gezellige borrel gehad met wat hostelgenoten.
Het dagje was dus wel geslaagd ;-) Reizen is heerlijk, je leert veel nieuwe mensen leren met allemaal een eigen kiijk op de wereld en wat je er wel of niet uit zou kunnen halen.

Morgenochtend maar even wat uitgebreider ontbijten en dan staat er weer een nieuwe trainingsdag voor de deur!
Om 12:30 word ik opgehaald om met 4 andere triatleten rondje Lake te doen, 72 miles ongeveer, circa 100km. Ook daar zitten een paar zeer serieuze klimmen in, dus ook morgen is voeding een hele belangrijke! We doen ons best!

Voor nu! Sweet Dreamzzzzz.....